Viaxe a Portugal

Cámara de Melgaço

¿Quen dixo que unha viaxe a outro país non pode durar menos de cinco minutos?

Hoxe estiven en Portugal, no país veciño e irmán. Transporteime como si estivera na máquina do tempo, tan só para rodearme do bullicio dunha cafetería na que os meninos están a disfrutar dunha tarde de venres. 

O ambiente está caldeado ou quizais viciado, o murmurio séntese por momentos irrompido polo berro de algún cativo,  os cristais das ventás están embazadas a través das cales pódese intuir a estructura da Cámara realzada polo escandaloso alumeado... alumeado que domina a noitiña chea de brétema e poalleira. 

Un de moitos Regalos que nos dá a vida sen darnos conta.

Encontro

(Falta foto :-(  pero está na memoria). 

Que ledicia poder estar a gusto, independentemente do recuncho, coa túa xente. Sentir que o momento é único e indefinido, que é cómodo de levar, que é para gardar no recordo,... sentir iso é gratificante e ademais de balde. Pero non está accesible a todos, senón a aqueles que o sepan apreciar.

Momentos non programados,  deixados ó desdén dun rumbo descoñecido, co único fin de disfrutar do instante deixándote mexer pola corrente das verbas e dos ademáns, descoñecendo á súa vez o desenlace , por moi bo que sexa, non desexado.

Intres impagábeis e á vez cheos de valor.

O tren que me leva

           Esperando con desexo a partida dunha nova viaxe chea de ilusións e incertidume, achégase con ímpeto o tren. Detense mainamente, á vez que na estación os viaxeiros  acuden apresuradamente a recibilo. Atópome no seu interior e reláxome tomando asento propoñéndome a deixarme levar, levar, levar....

Bágoas

             As bágoas do ceo están a cair… As bágoas son sutiles, delicadas, transparentes, honestas, desexadas, refrescantes, limitadas… As bágoas esperan que o vento as meza, as golpee, as faga tremer coa súa forza inesperada… As bágoas pousan no verde do chan, déixanse estar, permanecen á espera, son pacientes, silenciosas, inadvertidas, alentadoras… As bágoas penetran na terra, fúndense cos materiais, espállanse ó longo e ancho, dan alento ás raíces da vida.